In mijn vorige blog schreef ik over goede communicatie versus slechte communicatie. Ik schreef over de tone of voice van de boodschap die we willen brengen. De tone of voice.....het is allemaal zo makkelijk gezegd en uitgesproken....maar wat bedoelen we daar nu precies mee en hoe kies je dan die juiste toon? Kies ik zelf mijn toon en is die altijd hetzelfde, of pas ik mijn toon aan, aan mijn product of dienst? Moet ik misschien per doelgroep een andere toon gebruiken? Verlies ik dan niet mijn geloofwaardigheid? Dit is nu precies wat ik in mijn vorige blog bedoelde met "goed blijven nadenken". Te makkelijk hebben we de neiging om "o, ja" of "natuurlijk!" te zeggen en praten we elkaar erg graag na. Dit is nu zo'n kwestie waar je echt even wat meer de tijd voor moet nemen. Het bespaart je uiteindelijk een hoop ellende.
Mijn oorsprong als musicus en groot muziekliefhebber voert mij nog wel eens naar het radio 4 programma Diskotabel, waar een panel van deskundigen drie versies te horen krijgt van hetzelfde werk van componisten als Mozart, Tsjaikovski of Mahler. Drie verschillende uitvoeringen, drie verschillende interpretaties....drie verschillende meningen. De een vindt versie één te snel, de ander vindt versie drie te romantisch en de laatste wil versie twee op zijn uitvaart...zo mooi vindt hij deze. Het is vaak niet te zeggen wat ons nu precies wel of niet raakt.
Dingen kunnen ook in of uit de mode raken. Als je nu naar de uitvoering van Bach's Matthäus-Passion luistert van Willem Mengelberg uit 1939 denk je dat je naar Gustav Mahler zit te luisteren en verklaar je de man, die bijna 50 jaar chef-dirigent was van het Amsterdams Concertgebouworkest, volkomen voor gek. Aan de andere kant kunnen dingen ook voor de eeuwigheid zijn. Als ik en mijn generatiegenoten de inmiddels 81-jarige Edwin Rutten - alias Ome Willem - "Dag rakkers.." op TV horen zeggen, krijgen we nog altijd een dikke brok in onze keel en knikkende knieën.
Ooit zag ik een documentaire over filmmuziek waarbij men vier verschillende soorten muziek onder één en hetzelfde filmfragment had gezet. Het fragment veranderde van horror, naar romantiek, naar comedy, naar documentaire. Zeg het maar....tone of voice. De hamvraag blijft: wat willen we nu precies vertellen, aan wie en hoe spreken we die nu het beste aan? Met de eerste en de tweede vraag weten we meestal wel raad. Die laatste vraag vergt wat meer onderzoek. Daarvoor moeten we een geheel eigen tak van sport gaan beoefenen binnen het 'communicatiegebeuren': luisteren!
Luisteren is een vak apart en doen we op verschillende manieren. Vaak luisteren we vanuit onze eigen perceptie en denken we vaak al te weten wat de ander denkt of wil gaan zeggen. We luisteren ook vaak om te reageren en niet om onszelf te informeren. De hoogste vorm van luisteren echter, is luisteren om te begrijpen, om te weten wat er bij de ander speelt of leeft. Zijn we wel nieuwsgierig genoeg naar de ander, staan we wel genoeg in verbinding met de ander? Wat weten we eigenlijk over hun behoeften en verstaan we wel voldoende hun taal?
Als we goed naar die ander hebben geluisterd, nee...echt goed!! en we weten precies waar zijn of haar behoeften liggen en weten welke waarde de ander hecht aan de wijze waarop hij of zij wordt aangesproken, dan volgt de tone of voice vanzelf. Dat is geen marketingtrucje en gaat zoveel verder dan algoritmes en SEO teksten. Dat is communicatie pur sang.
Het is balanceren op een heel dun koord, zonder vangnet. Vooringenomenheid kan je nekken en het hele kaartenhuis kan instorten door één valse noot. Het menselijk brein zit helaas zo in elkaar dat we vooral dat ene zullen onthouden dat fout ging en al het goede naar de achtergrond drukt. Als we eens gaan ophouden om voor een ander te denken, echte verbindingen aan gaan en niet alleen gaan nadenken over wát we te vertellen hebben, maar vooral over hóe we dat gaan brengen zodat het bij de ander binnenkomt, belanden we in de champions league.
Ik heb nog wel eens de neiging om te kijken naar succesvolle ondernemers. Waarom is het hen nu zo goed gelukt? Wat is hun geheim? Was het gewoon mazzel en kwamen ze op exact het goede moment met exact het goede product of speelde er meer? Ik kijk nooit met afgunst, maar altijd met bewondering en misschien zelfs wel met verwondering. Communicatie...wat is het toch een mooi vak!
Σχόλια